سایه

من همونم که همیشه، غم و غصم بی شماره

اونی که تنهاترینه ، حتی سایه ام نداره

این منم که خوبیامو ، کسی هرگز نشناخته

اون که در راه رفاقت، همه ی هستیشو باخته

هر رفیق راهی بامن ، دو سه روزی همسفر بود

ادعای هر رفاقت ، واسه من چه زودگذر بود

هرکی با زمزمه عشق ، دو سه روزی عاشقم شد

عشق اون باعث زجر همه ی دقایقم شد

اون که عاشق بود و عمری، ازجدا شدن می ترسید

همه ی هراس و ترسش، به دروغش نمی ارزید

چه اثر از این صداقت، چه ثمر از این نجابت

وقتی قد سر سوزن، به وفا نکردیم عادت

نوشته شده در پنج شنبه 89/5/14 ساعت 4:36 عصر توسط فراموش شده| نظرات ( )