عمری در این عالم با غصه خو کردم

 

یک روز بی غم را من آرزو کردم

 

شاید که تقدیرم با غم گره خورده

 

حالا که بنشستم تنها و افسرده

 

ای کاش مرا از نو،یک باغبان می کاشت

 

تا ریشه و برگم نقشی ز شادی داشت

 

اما دیگر دیر است من خوب می دانم

 

تا رویشی دیگر هرگز نمی مانم

نوشته شده در جمعه 90/2/30 ساعت 4:35 عصر توسط فراموش شده| نظرات ( )